Μήπως τελικά τα πάντα γύρω μας είναι Χημεία; Από τον καφέ που θα πιούμε το πρωί (μέτριος διπλός-ακόρεστο διάλυμα σε ζάχαρη ή γλυκός με γάλα-υπέρκορο διάλυμα με τραγανιστή τη ζάχαρη ακόμα και μέσα στο καλαμάκι) μέχρι το σαμπουάν που θα λουστούμε και τα τσιγάρα που θα καπνίσουμε είναι γεννημένα, για να μην πω βουτηγμένα στη Xημεία. Το χρώμα στο αυτοκίνητο και τα ρούχα μας, το λίπασμα στα φυτά μας, το ανακυκλωμένο χαρτί, οι βιοδιασπώμενες σακούλες για τα ψώνια μας. Ακόμα και οι σχέσεις μας με τους συναδέλφους ή το έτερον μας ήμισυ, είναι και αυτές θέμα χημείας.

 Κι όμως, το μάθημα της Χημείας αποτελούσε από πάντα βάσανο για τους μαθητές, παρόλο που πρόκειται για μία επιστήμη βαθιάς κατανόησης και όχι αποστήθισης. Η σχέση των μαθητών με το μάθημα της Χημείας, ακροβατούσε μεταξύ της αγάπης που πήγαζε από την κατανόηση και από την άλλη της απέχθειας, απόρροια της έλλειψης κινήτρου. 

 

 Πολλές φορές χρειάζεται να ξέρεις τον προορισμό για να απολαύσεις το ταξίδι. Έτσι και στο μάθημα της Χημείας, πρέπει να γνωρίζουμε τις εφαρμογές, τη χρησιμότητα και τα προβλήματα για να συλλέξουμε τα κατάλληλα εργαλεία και τις γνώσεις, ώστε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις.

 

 Ο υπολογισμός, για παράδειγμα,  της “γραμμομοριακότητας” και της “συγκέντρωσης” ενός διαλύματος είναι γνώσεις βασικές, μα συνάμα το ίδιο άχρηστες όσο και δύο εργαλεία, όπως ένα σφυρί και ένα κατσαβίδι αν δεν γνωρίζεις ποιό είναι το πρόβλημα που έχεις να λύσεις. Η εξοικίωση και η επανάληψη με τις αρχές και τους νόμους που διέπουν την επιστήμη της Χημείας, αποτελεί χάσιμο χρόνου αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις αυτά που γνωρίζεις σε καθημερινές εφαρμογές και προβλήματα ώστε να αντιληφθείς την χρησιμότητα και την εφαρμοστικότητα των γνώσεων και παράλληλα το μεγαλείο της επιστήμης της Χημείας.

 Στα εισαγωγικά μαθήματα της χημείας, θα αποτελούσε κινητήριο μοχλό για δημιουργική ενασχόληση με το μάθημα, η επίσκεψη σε δυναμικά εργαστήρια, όπου εξελίσσεται πραγματική, και όχι εικονική, έρευνα και ανάπτυξη. Η εκχώρηση πρωτοβουλιών στα πλαίσια του ασφαλούς και του δυνατού, θα ενδυνάμωνε την αντίληψη και την κριτική σκέψη ενός μαθητή, γιατί η κατανόηση του προβλήματος, βάζει τα θεμέλια για τη μισή λύση.

 Ο εκάστοτε εκπαιδευτικός, οφείλει να προσαρμόζει το μάθημα στο ενδιαφέρον των μαθητών ώστε να αποκομίζουν τα μέγιστα ωφέλη, από αυτήν την αλληεπίδραση, αμφότεροι. Ακόμα και το πιο δυσνόητο κείμενο μπορεί να αποτελέσει εγχειρίδιο σε μία αξιόλογη προσπάθεια και ενδιαφέρουσα εφαρμογή.

Τον παν, είναι λοιπόν, να καταφέρεις να δελεάσεις ένα μαθητή να σε ακολουθήσει σε ένα ταξίδι, με προορισμό τη γνώση και όχημα τις πρωτότυπες ιδέες.